حافظان منافع تماشاگر ، کارتون های قدیمی من مدت ها قبل ، خشونت بی مرد را که نقطه ی اتکا ی سریال هایی چون تام و جری و وودی وودپکر بود ، متوقف کردند . حالال دیگر کارتون ها فقط مجموعه ای از شوخی ها نیستند ، بلکه به داستان هایی تکامل یافته مبدل شده اند که دارای شروع ، میان و پایان ، رشد شخصیت ، گفتگو ها ی باور پذیر و تمام عناصر مؤثر در قصه گویی هستند .

طول هر قسمت سریال انیمیشن یازده تا بیست و دو دقیقه و متکی به عوامل مختلفی از جمله سطح سنی مخاطب و طول مناسب داستان است . با وجود این ، طول هرقسمت و ساختار کارتون های قدیمی من مبنای طرح انیمیشن تابع قوانین کلی مشابهی است .
به علت همین تغییر و تحول ، به نویسندگان زبده ای که قادر باشند نیازهای منحصر به فرد انیمیشن را بر آورده کنند ، نیاز هست . در واقع ، بعضی از تهیه کنندگان سریال های عادی از جمله آرون اسپلینگ ، نویسنده ای را استخدام می کنند که از عهده ی نوشتن طنز و به تصویر کشیدن موضوع بر آید .با وجود این ، انیمیشن نویسی مبدل کارتون های قدیمی من به آموزش نویسندگانی نمی شود که می خواهند وارد حرفه ی فیلم نامه نویسی برای سریال های زنده و واقعی شوند . اکثر نویسندگان انیمیشن این کارشان را بسیار دشوار ، پر انگیزه و از لحاظ مالی رضایت بخش می دانند .

خیلی از ما دوره ای را به یاد می کارتون های قدیمی من آوریم که صبح شنبه معنای خاصی داشت : کارتون در واقع ، چند ساعت پیاپی کارتون نشان می دادند - با تمام رنگ های با شکوه ، صحنه های طنز آمیز و بزن بزن و ماجراهای شلوغ و پر هیاهو خب، هنوز هم صبح شنبه و نیز صبح روزهای هفته کارتون نشان داده می شود و این کارتون ها به واسطه ی تحولاتشان بیش از پیش بر مهارت نویسندگان انیمیشن متکی است .
ساختار کارتون های قدیمی من فیلمنامه ی انیمیشن
با هر نویسنده ی انیمیشنی که صحب کرده ایم ، اعتقاد دارد که رویکردش به داستان انیمیشن مثل رویکردش کارتون های قدیمی من به فیلم سینمایی است و به همان اندازه به کشمکش ، گره افکنی و گره گشایی دقت می کتد . با این حال ، نوشتن ای دو فیلم نامه متفاوت است .



در اوایل کار انیمیشن ، داستان پردازی مفهوم ساده ای بود مثل ورود مگس به آشپزخانه ی وودی وودپکر کارتون های قدیمی من ، که آن را به مجموعه ای از شوخی ها - از شوخی های خنده دار گرفته تا شوخی های ناهنجار و خشن – تبدیل می کرد . در واقع ، نیازی به نویسنده نبود و داستان پرداز گفتگوهایی را که لازم بود ، ادا می کرد .

با این نکته شروع کنیم که همه ی سریال های کارتونی نتیجه ی اخلاقی خاصی دارند . مثلاً مفهوم ساده ای چون « طمع چیز بدی است » یا نتیجه ای آرمانی تر را با توجه به گروه سنی مخاطب می توان در کار گنجاند . تمام سریال های کارتونی گروه های سنی خاصی را مد نظر دارند ، که عبارتند از : گروه های دو کارتون های قدیمی من تا شش سال ، شش تا نه سال ، نه تا دوازده سال به بالاتر . سریالی که صبح زود پخش شود ، مخصوص گروه سنی کم سن و سال تر است .